Bir kişiye karşı olumsuz ithamda bulunmak, kara çalmak, yargılamak, çamur atmak çok kolay bir davranıştır. Ama bu çamurun tutması ‘’ olayın gerçekliğiyle ‘’ilgilidir. Bir binayı ya da Selimiye gibi bir yapıtı yüzlerce kişi çalıştırarak yapabilirsiniz ama yıkmak için bir kişi yeter. Bu her şeyde böyledir. Yapılması çok zor olanın yıkılması çok kolaydır.

Günümüzde insanları ayırmak, kutuplaştırmak, mezhepçilik, hizipçilik yapmak moda. Ben yapılanın toplum yararına olmadığını düşünüyorum. Şucu, bucu, yandaş diyerek insanlara hakaret ediyorlar. İnsan bir grubu, zümreyi sevdiği için ‘’ ci-cu ‘’ ile biten kelimeleri onlara yapıştırmak, onları etiketlemek, fişlemek vicdanı ölmemiş herkes için bir zulümdür. Bu zulmü reva görenleri kınıyorum.

“Biz tarafsızız” diyorlar ya kusura bakmasınlar ben tarafsız değilim. Ben iyi, doğru, güzel olandan yanayım. Memleketimizde onca güzel hareket içinde olanlara karşı olumsuz hareketler de olmakta. Ben neden tarafsız olayım. Serçe misali tarafımı belli ederim. İyinin, doğrunun tarafında yer alırım. Hani serçe gagasında bir damla su ile Hz. İbrahim (a.s)’ın ateşini söndürmek istemiş. Ona sormuşlar bu halinle, bir damla suyla ateşi nasıl söndüreceksin. Serçe “Bende biliyorum söndüremeyeceğimi; ama tarafım belli olsun” demiş. Biz de safımızı, tarafımızı belli etmeliyiz.

Arkadaşımın bir tanesi sordu hangi gazeteleri okuyorsun diye. Söyledim okuduğum gazeteleri. “Tamam anladım” dedi. Ancak ben bakışından, jest ve mimiklerinden anladım ki, o bana “yandaş” dedi. Niye mi, çünkü kendisi benim okuduğum gazetelerin savunduğu görüşlerin tam zıddını savunan gazeteleri okuyordu. Bu bence gayet doğal bir durum ve yaftalamaya gerek yok. Bunun gibi birçok olayda “Seni gidi   …ci” yollu sözlerle insanları üzmenin mantığı yok. Senin istediğin televizyonu izleme, istediğin gazeteyi okuma özgürlüğün olduğu gibi benim de özgürlüğüm var. Kişileri ayrıştırmaya, gruplamaya, kategorize etmeye kimsenin hakkı yok.

İnsanlara empati ile bakabilirsek, bize sorun olarak görünenlerin sorun olmaktan çıktığını görebiliriz. İnsanların kalbini kırarak bir yere varmanın mümkün olduğunu düşünmüyorum. Yunus Emre bu konuda ne güzel söylemiş:

Gönül çalabın tahtı

Çalab gönüle baktı

İki gönül bedbahtı

Kim, gönül yıkar ise.

Gönül yıkmaya, kalp kırmaya, insanların farklılıklarını olumsuzluk olarak görmeye gerek yok.

İnsanları ayırarak sadece nefret tohumları ekeriz. Bizimse nefrete ayıracak vaktimiz yok. Sevgi bize yeter; sevgi konuşalım, sevgi duyalım, sevgi soluyalım.

İnsanları bulundukları hal ile kabul edip, onları kategorize etmemek, yaftalamamak ümidiyle…..