·         Büyüklere karşı saygıyı unuttuk, kızdığımız kişiye karşı hakarete varan kelimeler sarf ediyoruz, yaşına hürmetimiz kalmadı. Büyüklere göstermediğimiz hürmeti küçüklerden beklemek ne kadar mantıklı?

·         “Anne-babaya öf bile demeyin” diyen bir öğretinin çocuklarının bugün anne babaya küfür edenleri mevcut. Saygının zerresini anne-babasına göstermeyenler arkadaşlarına karşı bu saygıyı gösterme konusunda çok cesurlar(!) Bu hareketlerde bulunanların da çocukları var ve çocuklarının kendisine ileride nasıl davranacağı meçhul.

·         Bir arkadaşı hastalandığında arkadaşlık duyguları kabaran “mutlaka ziyaret etmemiz lazım” diyen birinin kendi babası yatağa düştüğünde gerekli hürmeti göstermediğini ve ziyaretine bile doğru düzgün gitmediğine şahidim dostlar.

·         Bir isteği olduğunda, ya da dualarında her şeyin en iyisine talip olan insanın söz konusu ihtiyaçlı başka bir kişiye yardım etme durumu olduğunda yardımı en asgari limitten verdiğine şahit oldum dostlar.

·        Babasının sayesinde şu anki hayatını yaşayan, evde rahat ve ücretsiz oturan kişilerin babasına bir sebeple kızdığını bu yüzden babasına karşı kin beslediğini gördüm. Aynı avlu içerisinde olmalarına rağmen, günde birkaç kez yüz yüze gelme ihtimali olan baba ile oğlun küs olması benim zoruma gidiyor dostlar. Hiçbir makul gerekçe bir insanın babasına bunları yapmasına imkân vermez. Ben yaşından, büyüklüğünden, hakkından dolayı her zaman babanın haklı olduğunu düşünürüm. Bu benim hayata bakışım. Küçüklerin küçüklüğünü bilmediği, evladın evlatlığını yapmadığı yerde huzurdan, mutluluktan bahsetmek abes olur. Hayatındaki tüm imkânları babasından kalan kişiden “ben babamdan hiçbir şey görmedim” diyeni gördüm dostlar.

·      Kardeşler arasında küslük artık olağan görülebiliyor ne yazık ki. Kardeşlerden biri diğer kardeşin yapamayacağı bir istekle geliyor ve olumsuz cevap alınca kardeşine küsüyor. Dostlar, anlamadığım konu şu, her ihtiyacımıza olumlu cevapların verilmesi farz mı? Yani herkes bizi düşünsün, herkes bize yardımcı olsun, yardımcı olmak zorunda herkes, öyle mi? “Olmazsa küserim ha!” Kardeş kardeşe küser mi ya? Bunu ilkokul üçüncü sınıf çocukları bile yapmaz. Ama 50-60 yaşlarında insanlar yapıyor dostlar.

·         Birinin işini yapan ve bu işin karşılığı olan parayı haftalar sonra isteyen kişiye iş yaptıran küsebiliyor. “Vay nasıl benden para ister?” Yahu bal gibi de ister, adam sadaka istemiyor ki, hakkını istiyor. Dostlar hakkını isteyen adama küsülebiliyor maalesef.

·        Kendini çevresine göre okumuş, bilgin kabul eden kişinin aslında ne cahillikler yaptığına hayretle şahit oldum. Zaten bilen, okuyan birinin büyüklük taslaması imkânsız dostlar. Onun okudum dediği ilim bir kıyl ü kal imiş ancak. Ağaçtaki meyveler nasıl olgunlaşıyor da dallar tevazuyla eğiliyorsa insan da “okudum, bildim” derken eğilmeli hal diliyle. Boş tenekeden boş ses çıkar değilse.

·         Arkadaşını, kendi ailesinden, eşinden fazla seveni gördüm. Kendi eşine güvenmeyen ve özellikle maddi işlerini sadece arkadaşıyla paylaşanı gördüm. Eşin, emanet olduğunu söyleyen bir öğretinin çocukları böyle mi yapmalı dostlar?

·         Başkalarına karşı hep tavsiye vermeye çalışan ve kendini hep önde görenlerin verdiği tavsiyelerin karşıdaki kişiye sirayet etmediğine şahit oldum. “Ele verir öğüdü kendi kırar söğüdü” sözünden mülhem verdiği öğütlerin zerresine kendi uymayanları gördüm. "Söyletirsen dillerinde laf çok/ Zerre kadar birisinde hâl yok" demiş büyükler. Yapmadıklarını başkalarına yaptırmaya çalışmak ne kadar akılcı olabilir dostlar? Sen önce kendin yaparsın, en azından yapmaya çalışırsın.

·         “Ben gıybetten hoşlanmam” diye başlıyor cümleler, saatlerce gıybetin dibine vuruluyor. Bu kişi gıybet yaymayı sevmiyor ama yapılan gıybetin dik âlâsı. Hep başkalarının olumsuzluklarını konuşuyoruz, kızıyoruz. Çünkü biz sütten çıkmış ak kaşığız (!) Biz doğduğumuz andaki gibi günahsız, suçsuzuz (!) Hâlbuki insanın o kadar çok kızacağı durum oluyor ki… Bir kardeşine kin besleyen nefsine kız, işinin hakkını vermeyen nefsine kız, başkalarını sürekli çekiştirdiğin nefsine kız, içindeki kötü duygulara kız! Kız ki arınasın kirlerden.

·         “Para biriktirmek” maksadıyla kredi çekip altın ya da araba alanı gördüm. Sırf para biriktirmek için kredi çekip bankaya daha fazla para ödeyerek mutlu olan insanlar gördüm. Aslında bunlarınki mutluluk değil dostlar. Bunlar bir yanılgı içerisindeydi. Yanılgı olmasa “borca girmeden mal birikmiyor” diyerek bankaya borçlanıp üç yerine beş ödemezler. Şimdi bankaya fazladan ödenen para için kaç ay, kaç gün fazladan çalışması gerekir sizin takdirlerinize bırakıyorum. Bir de o parada kimlerin hakkı var bunu düşünün lütfen. İnsan kendine dahi güvenmiyor ama bankaya güvenip fazla fazla para yatırıyor; güya birikim yapıyor kredi çekerek.

·         Kendisi söz verip de tutmayan kişinin sözünü tutmayan birine kızdığını/ kızabildiğini gördüm. Kişi kendisinde olan bir huyu başkasında görünce kızar mı? Hal diliyle bir ikiyüzlülük var demek ki.

·         Oto yıkamada çalışan, ücretini arabaları temizlemek ve yıkamaktan alan birinin araba temizlerken elektrikli süpürgeye arabadaki bozuk paraları çektiğini, sonra bu parayı akşam süpürgeyi temizlerken süpürgenin içinden aldığını, bunu çocuklarına rızık diye götürdüğüne şahit oldum dostlar. Bu insan başkalarıyla konuşurken kendisini dürüst diye tanıtıyordu ne yazık ki. Asıl dürüstlüğün çocuklarına helal rızık götürmek olduğunu kavrayamamıştı.

·          Sohbet meclislerinde konuşma zamanı geldiğinde “insanlar yardım konusunda daha da fazla gayret etmeli” diye düşünen kişilerden ne zaman yardım istense imkânı olduğu halde yardımcı olmayanı gördüm. Kişi için mal biriktirmek, caka satmak, başkalarının yanında itibarlı gibi görünmek daha önemli gibi görülebilir ama gerçekte bunun böyle olmadığını kişinin kendisi de er ya da geç görecektir. “Hiçbiriniz telaş etmesin boşa/Doyacak gözünüz toprağa, taşa/Beni inancımla koyun baş başa/ Topyekûn dünyayı size bıraktım.” diyen şair aslında bu dünyadan hiçbir şeyin ötelere gitmeyeceğini/ götürülemeyeceğini hoş bir biçimde anlatmıştır. O zaman mal mülk değil de bize lazım olanı biriktirmek daha mantıklı değil mi dostlar?

·         Kendisine verilen binlerce nimet karşısında “benim neyim var ki ben şimdi mutlu değilim ki sonra nasıl mutlu olayım” diyeni gördüm.

·         Gündelik hayatında sıkça başvurduğu “yalan”ı başkasında duyunca tahammül edemeyeni gördüm.

Bu konuya bir mim koyuyorum.

Sevgiyle kalın…