Dünyamız, iyi bir hayal ve iyi bir ideal uğruna rahatını bozanların, zamanlarını başkalarının iyiliği için harcayanların sayesinde çok daha güzel olacak.         

“Ben diyorum ki Ona

Kül olayım kerem gibi yana yana

Ben yanmasam

Sen yanmasan

Biz yanmasak

Nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa”

Şiirde dendiği gibi, birileri, taşın altına elini koyuyorsa, bildiği doğruları anlatmak için çabalıyorsa, rahatını bozup iyi işlerin peşinden koşuyorsa onun alnından öpmek gerek. Bazıları bunu abarttığımı düşünebilir; lakin bir gün bunu o da anlayacaktır. Anlayacaktır evinde boş boş oturmasının bu ülkeye bir hayrı olmadığını. Anlayacaktır bir şeyler yapmanın, faydalı olmanın her yönden olumlu neticeler verdiğini. Anlayacaktır kendisinin güven ve rahat içinde yaşaması için birilerinin somon balıkları gibi akıntının tersine yüzüp iyi şeyler yapmaya çalıştığını. Anlayacaktır bu işlerin “boş” olmadığını. Anlayacaktır, “bu dünyayı sen mi kurtaracaksın” sözünün anlamsızlığını. Anlayacaktır, bu dünyayı kurtarmanın sadece bir ferdi kurtarmakla, bir ferde faydalı olmakla, bir fert için güzel şeyler yapmakla başlayacağını. Anlayacaktır, her güzel neticenin, çekilen meşakkatlerin ardından geldiğini. Anlayacaktır, her işin önce hayal ile başladığını. Anlayacaktır, güzel şeyleri hayal eden insanların çok çabalayarak dünyayı iyilikler adası yapmaya çalıştığını,

Rahatını değil de, insanlara faydalı olmayı düşünerek yollara düşen seminerden seminere, sempozyumdan sempozyuma, konferanstan konferansa koşan insanlar, daha güzel, daha yaşanılır, daha mutlu bir yarın bırakıyorlar. Her birine insanlık teşekkür borçludur.

Vaktimizi değerlendirme adına ne kadar çabalarsak bizim için o kadar iyi olacaktır. Bugünün teknoloji dünyasında hep internette, ya da farklı dijital ortamlarda vaktimizi çok bonkör harcayabiliyoruz. Çok yoğun bir dezenformasyona maruz kalıyoruz. Arkamıza dönüp baktığımızda elimizde bir sürü gerçekliği teyit edilmemiş bilgi, dedikodu, magazin bilgisi bulunuyor. Bu boşa giden zamanı da gözümüzde hiç abartmıyoruz. Çünkü vakti değerli kılmayı beceremiyoruz. “Boş vakit yoktur, boşa giden vakit vardır” sözünden mülhem boşa giden zamanlarımızı artık durdurmalıyız. Artık en küçük zaman diliminde dahi yararlı işlerle meşgul olmalıyız. Bulunduğumuz yerde az ya da çok mutlaka seminerlere, farklı etkinliklere katılmalı bilgi hazinemizi, düşünce ufkumuzu geliştirmeliyiz. 

İnsanlar, bir yere konuşmaya gelen bir yazar, aydın kimselerden istifade etmesini bilmelidir. Bu kişilerden ne alabilirim mantığıyla yaklaşmalıdır. Ancak üzülerek belirtmeliyim ki eğitim camiası olarak biz konunun üzerine eğilmemiz gerektiği kadar eğilemiyoruz. Yazarı, konuşmacıyı her hareketi ile kötüleyebiliyoruz. Bulunduğum ilçeye en az 5-6 konuşmacı geldi şimdiye kadar. Bunların bir tanesi öğretmenlere karşı hoş olmayacak bir söz kullandığı için beğenilmedi. Genel olarak tepki verildi. Ama öyle arkadaşlar çıkıyor ki önüne gelen her yazara, aydına kızıyor. Anlattıklarını beğenmiyor, seminere gelmek istemiyor, gelse de içten içe homurdanıyor. Bu durumu çok abes karşılamakla beraber empati yapmaya çalışıyorum. Ama ben işin içinden çıkamıyorum. Bilen varsa bana da anlatsın. İnsan hiç mi memnun olmaz birinden. Bir saat konuşan konuşmacının hiç mi güzel davranışı, faydalı sözü yoktur? Mutlaka vardır ama muhalefeti kim yapacak. Doğuştan muhalefet et, mutlu ol (!) kendince.

Anlayana ikindi rüzgârlarının hışırtısı bile ses olarak yeter. Ama vericiler açık olduğu halde alıcılar açık değilse, adam kulaklarını ısrarla kapatıyorsa, gözünü hakikattan kaçırmaya çalışıyorsa yapacak bir şey yok. Allah iyiliğini versin diyorum böylelerine. Zira kendi iyiyi, doğruyu, güzeli yakalamaya çabalamıyor.

Hiçbir şeyle değiştirilemeyen zamanımızı yararsız işlerle meşgul olup öldürmek kendimize yapabileceğimiz en büyük kötülüktür. Bu yüzden zamanımızı iyi değerlendirerek geleceğimizin bize mutluluk getirmesini beklemeliyiz.

Her durumdan kendimize ders çıkartıp, vakti değerli kılma, faydalı işlerle meşgul olma, doğruyu bulup, güzel yaşayabilme ümidiyle…