Hayatta sevdiğimiz çok insan vardır. Birçok sevdiğimiz için türlü işleri yaparız. Çünkü birisi için bir şey yapınca o kişiyi mutlu etmiş oluruz. Hepimizin hiç kıramayacak, hiç üzemeyeceğimiz tanıdıklarımız vardır. Şurada bir toplantı var derse onu kırmama adına gideriz o toplantıya. Hatırı âli insanları hiç üzmeyiz.

Birçok kimseye vakit ayırdığımız gibi kendimize vakit ayırıyor muyuz? Bu soruya “evet” diyebilecek kaç insan vardır. Soruyu bir de şöyle soralım: “Kişi kendisiyle baş başa kalmak istiyor mu?” İstemiyor ne yazık ki. İnsan kendi kendisiyle baş başa kalmamak için hemen başka işlere başvuruyor. Telefonla arkadaşını arıyor, televizyona dalıyor. Zaten canına minnet, kendini düşünmek, kendi kendine düşünceye dalmak isteyen de yok. Ben bunun nedeninin “korku” olduğunu düşünüyorum. İnsan kendi kendine kalınca yaptıkları, yapacakları, yapamadıkları zihin duvarlarını dövüyor. Bunları düşündükçe huzursuz oluyor. Bu huzursuzluğun nedeni aslında yaşamının olması gerekenden çok uzak olmasıdır. Yani yaşanılması gerekli hayattan çok uzak bir hayat yaşaması insanı bu buhrana itiyor.

İnsan bazen yalnız kalmalı. Düşünmeli hatalarını, iyiliklerini, yaşamını. Düşündükçe yaptığı iyi şeyleri artırmalı; kötülükleri de azaltmalıdır. Yaşadığımız hiçbir anın malayani işlerle geçmesine gönlümüzün razı olmaması gerekir. Devamlı bir muhasebe ekseninde yaşayan insanın pişman olacağı işler çok olmayacaktır. Hayatı daha sükûnetli ve daha mutlu yaşayacaktır.

Hayata niye geldiğini düşünmeyen bir insanın yaşamı da hesap verilebilir olmaktan uzaktır. Hesap vereceğini de hiç aklına getirmeyince iyi-kötü, doğru-yanlışı hiç umursamıyor insan. İnandığı gibi yaşamayınca yaşadığı gibi inanmaya başlıyor ki asıl problem bundan sonra başlıyor. Hiçbir yanlışı kişiye abes gelmiyor. Çünkü zaten doğruları artırma, yanlışları azaltma, eksikleri düzeltme gayretinden fersah fersah uzak. İyilikleri, güzellikleri araştırma, okuma zahmetine katlanmıyoruz. Çünkü çok yoğunuz ya(!).

Geçici bir hayatta beyhude bir yaşam tarzı geçirmek ne kadar akla yatkındır? Hiçbir kimse bu dünyaya boşuna gelmediği gibi, meydana gelen hiçbir olay da abes değildir. Bize akıl verilmiş kullanalım diye. Sadece akıl bile yeter düşünmemiz için. Doğruyu, iyiyi, güzeli aklımızı kullanarak bulabiliriz.

Kendi kendimize kalmaktan korkmayalım, belirli sürelerle kendimizi düşünelim, daha iyi bir insan olmanın yollarını arayalım. Erdemli insanın vasıflarına sahip olmak için çalışalım.

Kendimize vakit ayırabilmek dileğiyle….