Hayat boyunca bir dizi dert ve sıkıntılarla karşılaşırız. An olur güler, an olur üzülürüz, sıkılırız. Aslında hayat zorlukların ve kolaylıkların birlikte yaşandığı bir serüvenden ibarettir. Kimi zaman kolaylıklar, kimi zaman zorluklar takip eder bizi. Biz kolay olana talip oluruz, hep kolayı elde etmek isteriz ama bu çoğu zaman elimizde değildir. 

Sıkıntılı durumlar çoğunlukla güzel bir sonla neticelenir, kötü gördüğümüz bir şey gün gelir lehimize döner. Çok defa dert sıkıntının ardından mutluluk kapılarının ardına kadar açıldığına da şahit oluruz. Ama ilk etapta neden başımıza geldi, niçin beni buldu bu sıkıntılar diye düşünmeden de edemeyiz. İlk olarak kötü bir durum olarak gördüğümüz bir olay, kısa bir süre sonra “İyi ki böyle olmuş” dediğimiz bir mucizeye dönüşmektedir. Hâlbuki her sıkıntı, her zorluk, bize yeteneklerimizin geliştirilmesi adına verilmiş açık bir kredidir. Bu krediyi olumlu şekilde kullanmak icap eder.

Hayat yolu dümdüz bir yol değildir. Bu yolda bazen yokuşlarda bazen de inişlerde geçer ömrümüz. Bazen normal yol değil de patika yoldan yürümek düşer bahtımıza. Bunların her birinin bizim için bir fırsat olma ihtimali vardır. Önemli olan başımıza gelen sıkıntılar değil, bizim o sıkıntılara bakış açımızdır. Bu zorlukların herkesin başına da gelebileceğini düşünerek ve bu sıkıntılarla baş edebilen insanların varlığını düşünerek kendimizin de bu zamanları atlatması için teselli buluruz.

Zamanın birinde bir kral, saraya giden yolun üzerine kocaman bir kaya koydurmuş. “Bakalım neler olacak, kim ne yapacak” diye kendisi de pencereye oturmuş, olacakları seyretmeye koyulmuş. Ülkenin en zengin tüccarları, en büyük kervancıları, saray görevlileri birer birer gelmişler, geçmişler yoldan sabahtan öğlene kadar. Hepsi kayanın etrafından dolaşıp saraya girmişler.

Yoldan geçenlerin birçoğu “Halktan o kadar vergi alıyor, yolları temiz tutamıyor” diye kralı eleştirmiş. Sonunda saraya meyve sebze getiren bir köylü çıkagelmiş. Sırtındaki küfeyi yere indirmiş, kayayı yoldan kaldırmayı düşünmüş. İki eli ile kayaya sarılmış ve zor da olsa itmeye başlamış. Sonunda çok zorlanmış, kan ter içinde kalmış ama kayayı da yolun kenarına çekmiş. Tam küfesini sırtına alıp yoluna devam edecekmiş ki bir de ne görsün? Kayayı kaldırdığı yerde bulunan bir kese dikkatini çekmiş. Keseyi açmış, altın doluymuş. Bir de kralın notu varmış içinde. “Bu altınlar kayayı yoldan çeken kişiye aittir” diyormuş kral. Köylü, yaptığı işin sonucunda farkında olmadığı bir ders almış “Her zorluk, sıkıntı, engel, yaşam şartlarımızı daha da iyileştirecek bir fırsattır.”

Böyle bir durumda biz ne yapardık? Birçoğumuz, köylünün yaptığı gibi değil de diğerleri gibi kayanın kenarından mı geçerdik? Bunu herkes kendi gönlüne sorabilir, cevabını orada bulacaktır.

Bir olumsuzluğu, bir sıkıntıyı, uygun olmayan bir durumu, bir problemi çözmeyi çoğu zaman aklımıza getirmeyiz, ya da çözme iradesini kendimizde bulamayız. Hâlbuki o sıkıntının altından hayatımızı güzelleştirecek bir fırsat çıkabilir. Bunun için çevremizde engel olarak gördüğümüz durumları ortadan kaldırmaya azmetmek ve bir an önce faaliyete geçmek gerekir.

Bulunduğumuz ortamlarda çözemediğimiz problemlerimiz vardır. Biz bu sıkıntıları çözmedikçe / çözemedikçe bu problemler kartopu gibi büyür ve daha da büyük sıkıntılara yol açar. Biz onu çözme cesaretini gösterdiğimiz an aslında problemin abartıldığı kadar büyük olmadığını görürüz. Çünkü çoğu zaman problemin büyüklüğü sadece bizim düşüncelerimizdedir, biz düşüncelerimizdeki problemi büyütürüz.

Zoru görünce pes etmek, vazgeçmek, kaçma emaresi göstermek çok kolaydır ancak zorluğa göğüs germek, sıkıntıları aşmaya çalışmak da herkesin kârı değildir. Hayatımızı daha düzenli, daha güzel yaşamak için zorluklarla birlikte yaşamak mecburiyetindeyiz. Sürekli önümüze çıkan sıkıntılardan dert yanmak yerine o dert gördüklerimizi çözmeyi yeğlemek gerekmektedir. İnsanın sıkıntı çekmeden bir şeyi tecrübe edinmesi ve başarması mümkün görünmemektedir. "Güçlükler başarının değerini artıran süslerdir” der Moliere. Zorlanmadan elde edilen mutluluk ve başarının da değerinin olmayacağını ve kalıcı olmayacağını söyleyebilirim. Zira zorluklar insanı olgunlaştırmak için vardır. Eskilerin bir sözü vardır: “Kötümser, rüzgârdan şikâyet eder. İyimser değişmesini bekler. Akıllı, yelken açar.”

İnsan bir sahranın ortasında yaprak gibi olursa ve hiçbir çabanın içerisinde olmazsa, onu her rüzgâr başka bir yöne iter. Hayatta hep böyle beyhude dolaşır durur. Ama bir ağaç gibi olursa sahraya bir neşe verir, mutluluk verir. Gölgesinde insanları serinletir, meyvelerinden insanlara yarar sağlar. Hiçbir rüzgâr da bu ağacı bir o yana bir bu yana savuramaz. Bu durumda bir yaprak gibi olmayı mı tercih etmeli, bir ağaç gibi olmayı mı? Karar sizin.

Hoşça kalın.