Japonya’da 9 yaşındaki bir çocuğun en büyük hayali çok iyi bir judocu olmaktır. Ancak elim bir trafik kazası sonucu sol kolunu tamamıyla kaybeder. Çocuk ve ailesi bu durum karşısında yıkılır. Ailesi, sırf çocukları oyalansın, mutlu olsun diye, Japonya’nın en ünlü judo hocalarından birini tutarlar.

Hoca işe başlar, çocuğa tek kolla yapabileceği tek fırlatma hareketini öğretir. Gece gündüz çocukla beraber bu hareketi çalışırlar. Bir süre sonra çocuk hareketi gayet iyi ve hızlı bir şekilde yapmaya başlar. Ancak hocası çocuğa her gün defalarca aynı hareketi çalıştırır, o hareketi çocuğun hafızasına kazır. Çocuk sürekli aynı hareketi yapmaktan sıkılır ve yeni hareketler öğrenmek istediğini söyler hocasına. Çocuk söyler söylemesine de hocası bu hareketi dünyada en hızlı yapana dek çalışmasını ve başka hareket öğretmeyeceğini söyler. Bir müddet sonra çocuk bu hareketi yıldırım hızıyla yapmaya alışır. Bunun üzerine hoca çocuğa artık bir turnuvaya katılma zamanının geldiğini söyler. Kollarından biri olmayan çocuğun hem de tek bir hareketle turnuvaya girmesi şaşılacak bir durumdur. Çocuk bu duruma itiraz eder. Hocası;

- “Evlat, sen öğrendiğin hareketi yap, gerisini merak etme” der.

Birinci tur, ikinci tur derken çocuk turları gayet rahat geçer. Sonunda finale gelir. Tek hareket ile finale kadar gelen çocuğun finaldeki rakibi bölgenin en iyi judocusudur. Çocuk iri cüsseli rakibini görünce korkar. Hocası yine sakindir, çocuğa cesaret verircesine;

- “Evlat sen bu harekette dünyada teksin, kendi oyununu oyna yeter” der.

Çocuk, rakibine kendi hareketini şimşek hızıyla uygular, rakip kalktıkça aynı hareketi yineler. İnanılır gibi değildir, çocuk tek kolla tek hareket sayesinde şampiyon olmuştur.

Çocuk dayanamaz ve hocasına sorar;

- “Hocam inanamıyorum, ben nasıl şampiyon oldum?” der.

Hocası yine sakin ifade ile söyle der;

- “Bu zaferin iki sırrı var oğlum. Birincisi, judonun en güç hareketlerinden birini çok iyi yapabiliyorsun. İkincisi bu harekete karsı tek bir savunma vardır, o da hareketi yapanın sol kolunu tutmak!…”

Kişi bir yönünü sürekli geliştirmek için çabalarsa mutlaka amacına ulaşır. Engel gördüklerimiz çoğu zaman bizi farklı arayışlara iter, farklı çözümlere yönlendirir.

Birçok insan içine düştüğü durumdan bir türlü kurtulamaz, ya da kurtulma arzu ve isteğini içinde barındırmaz. Zira en büyük engel insanın içindeki engeldir.

İnsanlar önlerine çıkan engelleri aşmak için normal zamanda göstermedikleri / gösteremedikleri performansı sergileme eğilimindedirler. Kimse bir engelle karşılaşıncaya kadar kendi gücünün farkına varamaz. Herhangi bir zamanda gösterilen performansın 5-10 katını bir engelle karşılaşınca gösterebilir insan.

William James “Zihin ne kadar çalışırsa, o oranda verim artar” diyor. Bir zorluk, engel bizim daha çok düşünmemize, daha çok çalışmamıza, daha çok plan yapmamıza sebebiyet verdiğinden aklımız böyle zamanlarda daha çok çalışır, daha yararlı işler çıkarabilir insan.

Engelleri önce kafamızdan silmek, sonra da hayatımızda bize açtığı farklı kapıları kullanıp bunu bir şansa çevirmek tamamen bizim elimizde.

Bir radyoda duymuştum “şans hazırlık ister” sözünü. Engelleri şansa çevirmek için biraz da gayret etmek icap eder. Kişi çabaladıkça fırsatlar önüne serilecektir.

Engelleri aşabilmek ümidiyle…

Hoşça kalın.