Sosyal ilişkilerde dilin çok önemli işlevi vardır. Bazen bir şeyi çok fazla anlatmak, karşıdaki kişiye sirayet etmek için yeterli olamayabiliyor. Bu sebeple üslubumuzu da gözden geçirmekte fayda var. Olumlu dil kullanımı ile, güzel söz ile, yumuşak huy ile, çözülemeyecek gibi duran problemleri çözebilir, girilemeyecek kalplere girebilir, tamir edilmeyecek sanılan gönülleri tamir edebiliriz. Öğrencilerle aramızdaki ilişkimizde hitabımıza dikkat etmemiz elzemdir. Öğrencilere daima güzel dil kullanmalı, onların moral ve motivasyonunu artırmalıyız. Zira ancak böyle bir durumda öğretmen öğrencisine sirayet edebilecek, vermek istediği mesajları kolaylıkla ona ulaştıracaktır. Bu durumun, daha sonradan başka problemlere de çözüm olacağını öngörebiliriz.

Öğrencilerin iyi davranışları hep ödüllendirilmeli. Onlara daha iyisini yapabileceklerini intibaı vermeli. Onların gönüllerini kırıcı, onları aşağılayıcı, kendilerini kötü hissedebilecekleri sözleri onlara karşı kullanmamalıyız. Böyle yaparak öğrencileri eğitimden, okuldan soğutmamalıyız.

Sınıflarda olumlu dil kullanınca öğrenciler öğretmenlerine daha fazla bağlanırlar. Onları çok severler ve hiç de unutmazlar.

“Biri kalıcı olsun, diğeri ise anlık

         Her iyiyi bir taşa, kötülüğü suya yaz             

         Güzel olan ne varsa onu öyle yücelt ki

         Herkes ona imrensin, Merih’ e yaz Ay’ a yaz”

Şiirinden mülhem öğrencilerin güzel olan davranışları takdir edilmeli, olumsuz davranışları da güzellikle düzeltilmeye çalışılmalı ve daha sonra bu kötü davranış affedilip unutmalı. Böylelikle sevgiden bir bağ olur öğretmen-öğrenci arasında, halat misali sağlam.

Günümüzde şahit oluyoruz, öğrenciye; “Sen yapamazsın, sen aptalsın, zaten senin abin de böyleydi, senden bir halt olmaz, salak mısın nesin, sen bunu hiç başaramayacaksın”  yollu sözler öğrencide kapanmaz yaralar açılmasına sebep olmakta. Benim burada kötü gördüğüm şey şu ki, öğrenci başarılı olamayacağına inandığı anda, aptal olduğuna inandığı anda yıkılmış demektir. Yani başarısızlığı içselleştiren bir öğrenci hep başarısız olmaya mahkûmdur. Çünkü zaten yapamıyorum der. Bunu kimsenin yapmaya hakkı yok. Öğretmen ve velilerin bu konuda daha duyarlı olmaları gerekiyor. “Öğrenilmiş çaresizlik” yerini “kendini gerçekleştiren kehanete” bırakırsa işte o zaman çok büyük kayıptır bu. Öğrenci önce inanmayacak başarılı olacağına, sonra da bu duygusunu temellendirmek için başarısız olup “zaten benden olmayacaktı“ diyerek acınası durumunu açığa çıkartacak.     

Her öğrencinin mutlaka iyi bir hareketi, davranışı vardır. Her öğrencinin başarılı olduğu bir konu, bir meziyet, bir sosyal becerisi vardır. Biz bunlardan hareketle hep iyiyi düşünmeli, iyiyi konuşmalı, onlara iyi hitap etmeliyiz. Bu vesileyle sınıfta hep sevgi soluklayabiliriz. Her öğrenci kendisini iyi, mutlu hisseder. Ben “en iyi yazısı olan, en iyi ödev yapan, en temiz olan, en iyi geçinen, en iyi koşan vb. öğrencileri seçtim.” Onlara bu güzel davranışları ile güzel mukabele de bulunuyorum. Bu davranış öğrencilerimin hoşuna gidiyor.

“Kalbine giremediğiniz öğrencinin kafasına giremezsiniz” sözünden hareketle olumlu söz, davranışlarla, olumlu hitapla öğrencilerin gönlüne girebilmek ümidiyle…

Hoşça kalın.