İnsanın kıymetini tam idrak edemediği iki nimetten birinin boş zaman olduğunu biliyoruz. Çoğu zaman vakte hükmümüz geçmediğinden olsa gerek, rüzgârda savrulan yaprak gibi savrulup gidiyoruz.

Geçenlerde bir arkadaş geldi bize, elinde akıllı telefon var. Bu akıllı telefon tabiri yeni girdi hayatımıza. Arkadaşla yemek yedik ve sohbete başlayacağız. Ancak arkadaş elindeki oyuncakla (akıllı telefonla) sosyal medyayı takip ediyordu. Dikkatimi çeken bir durum vardı. Arkadaşla yemek sonrası toplam bir saat oturmuş isek bu zamanın 55 dakikasını telefonuna ayırdı. Tabi buradan beni çok sevdiğini de anlayabiliyorum (!). Aynı arkadaşla benzer bir durumla karşılaşan biri söylemişti ama pek inandırıcı gelmemişti, şimdi bizzat tecrübe ettim, inandım. Arkadaşım telefonunda sosyal medyayla fazla meşgul olunca yanındakilerle ilgilenecek vakti bulamıyor ki! Bu da arkadaşlar arası iletişim problemlerini doğuruyor ki, aynı zamanda insanın ciddiyetini ve güvenini de zedeliyor.

Yukarıda anlattığım olaydan farklı bir zamanda il dışına bir arkadaşı ziyarete gittim. Akşam arkadaşın evinde kalacaktım ve gündüz de işyerine gidecektim. Hem evinde hem işyerinde benimle konuşurken bir gözü de telefonunda ve önünde açık duran internette. Nerede mi? O da sosyal medyada geçiriyor vaktini. Ara ara kendisi ile paylaşılan karikatürleri gösteriyordu bana ve gülüyordu bu karikatürlere. Demek ki benimle çok ilgili değil diye düşündüm ve anlatmayı tasarladığım birçok konuyu anlatmaktan vazgeçtim. Karşımda konuştuklarımı dinleyen biri olmadıktan sonra anlatıp anlatmama arasında anlatmamak daha mantıklı geldi bana. Muhabbeti kısa kestim ben de.

Bir kişi çok sevdiği biri ile konuşurken neden bu kadar ilgisiz vurdumduymaz olur diye düşündüm. İnsan bu kadar internete ve telefona bağlı olur mu diye düşündüm. Evet, insan bağımlı olabilir ama bu konuda kendisini uyaranların uyarılarını göz ardı etmemesi gerekiyor. İnsanların hepten birbirine ters baktığı, güzel huyun, iyiliğin, yardımlaşmanın, hilmin uzaklaştığı bir zamanda insanlar en yakınında bulunanlara karşı daha hassa davranmak zorundadır. İletişim sorunu birçok sosyal sorunu da beraberinde getirerek mutsuzluğu tetiklemektedir. Mutsuz olan insanın, sosyal yönü zayıf olan bir insanın toplumda her türlü kötü işe karışma ihtimali daha yüksektir.

İnternette bir haber sitesindeki haberlerden tatmin olmayıp onlarcasını açan haber konusunda maymun iştahlı bir kitleyle karşı karşıyayız. Maç yorumlarını defalarca dinleyen kişi acaba ne kadar güzel bir iş yapmış oluyor? Zamanını bu kadar beyhude harcayan kişi acaba sevdiklerine ne kadar vakit ayırabiliyordur? Bu satırları yazan, böyle bir hastalığa mübtela olup 2 senesini harcamıştır. İki sene sonra ancak anlayabilmiştir vaktin kıymetini. Bir pişmanlığın tezahürüdür bu yazı.

Bir de mazeret bulma hastalığımız var ya, dokunma gitsin. Lüzumlu olmayan her işe vakti bulan bizler nedense gerekli işlere gelince ters dönüyoruz. Çünkü sadece ihtiyaç hissettiklerimize vakit ayırırız, önem veririz.

Gençlerin çoğunun sabah uyanır uyanmaz ilk işinin internete girmek olduğunu yazmıştı bir gazete. İnternette ve özellikle sosyal medyada geçirilen vakitte de yararlı işlerin yapılamadığını verimli iş üretilemediğini pekâlâ söyleyebiliriz.

Bir uzmanın gazetede yer alan sözleri bu konuya ışık tutması bakımından önemli görülebilir: “İnsanlar iletişimlerini sosyal ortamda yaptığından düzgün şekilde konuşma ve ifade etme yeteneklerini de kaybediyor. Gençlerimiz bir araya geldiklerinde oturup muhabbet etmek yerine her biri odanın bir kenarına geçip telefonlarıyla sosyal medya üzerinden konuşuyor.” Aslında bu sözler durumun vehametini gözler önüne seriyor.

İhtiyacımız olmadan internete girdiğimiz her an,  yapılabilecek güzel bir iş engellenmiş oluyor. Hâlbuki bunun tam tersi olarak kişi, internete giremediğinde kendisini engellenmiş sayıyor ve huzursuzluk duyuyor. Ancak bu bir yanılgıdan ibarettir. Ona gerçeği anlaması için başka faydalı işlerle meşgul etmek icap etmektedir.

Zamanı güzel kullanabilme dileğiyle.

Hoşça kalın.