İnsanlar yaşadıkça bazı problemleri de tecrübe edebiliyor. Öyle anlar geliyor ki ceviz kabuğunu doldurmayan sebepler yüzünden arkadaşlıklar, dostluklar ve maalesef evlilikler bitebiliyor.

Geçenlerde ailesi dağılan, kendine yeni bir hayat kuran biri ile görüştüm. Eski eşi ile ilgili problemler var ve senelerdir halledilemeyen problemler iki tarafı da çok ciddi huzursuz ettiği gibi psikolojik sorunları da beraberinde getiriyor. Olay restleşmeye kadar varmış. Acaba birisi bu kişilerin karşısına çıkıp gayet makul ve mantıklı konuşsa problemler çözülemez mi diye kendi kendime düşündüm. Bunun gibi arkadaşlarımız arasında da başka sıkıntılar meydana geliyor ama herkes kendi olumsuz düşüncesi ile yaklaşıyor, tabi problemler de daha çetrefilli bir hal alıyor.

Hayatta tüm sıkıntıların empati yoluyla ve karşıdakini anlayabilecek bir zeminde konuşmak suretiyle çözülebileceğine inanıyorum. İnsan karşıdakini anlarsa onun yapmak istediğini ve neleri yapamayacağını da fark eder. Ama öyle anlar oluyor ki, -tarafların birbirlerine zerre kadar güveni kalmadığından olsa gerek- ancak ilkokul çocuklarının tartışabileceği küçük konular çok büyük bir probleme dönüşebiliyor. Neden? Konuşulmadığı için. Siz problemli olan kişilerden sadece birini dinlemeye kalkarsanız gayet tabi ki karşı tarafı suçlayabilirsiniz. Bu bir duygunun dışavurumudur. Ama duygular mantığın önüne geçerse doğru karar vermek güçleşir. Aklı her zaman başköşeye koyarak mantıklı hareket etmek durumundayız. Akıl ile hareket etmek için de kendi aklımızın yanına başkalarının da akılarını koyarak, onların tecrübelerinden yararlanarak işi daha iyi bir yola koyabiliriz.

Yeryüzü olanca genişliğine rağmen öyle anlar gelir ki insana dar gelir. İnsanın ruhu bir mengenenin arasına sıkılmış gibi olur. Nefes almak ister ve zorlanır. Nefes almak olaylara daha objektif, daha makul bakabilmektir aslında. Ama o nefesi almak çok güç olur. Bunun için sığınılacak bir liman, bir dost arar insan, derdini paylaşan, ona güzel olanı gösteren, yanlışından vazgeçiren.

Büyük zatlar her türlü konuda dostlarıyla istişare ederlerdi. Bunları çok okuduk, duyduk. Niye istişare ediyorlar? Belki dostlardan samimi bir ikaz, uyarı gelir; belki de o konunun yapılmaması gerektiğine ikna olurlardı. Önemli olan başka bir aklın o konuyu değerlendirmesiydi. Akıl akıldan üstün derler. Birine danışanın işlerinde hata yapma ihtimali azalır.

 Başımız dara düştüğünde derdimizi ve kederimizi paylaşacak güzel dostların her zaman yanımızda bulunması dileklerimle.

Hoşça kalın.