Zamanın birinde bir köyde çok inatçı iki insan yaşarmış. Bunlar inatçılıkta birbiri ile yarışırmış. Biri bir şeye ak dedi mi diğeri onu vazgeçiremezmiş, velev ki doğru olsa bile. Bir gün köy meydanında otururken uzaklarda bir tepede kara kayada, kara bir canlı görürler. Orada İnatçılardan biri orada bulunanlara hitaben;

-Bakın arkadaşlar kayanın üzerinde kara bir keçi var, görüyor musunuz? der.

Diğer inatçı hiç durur mu, hemen söze müdahale ederek;

-     Hayır o keçi değil. O kara bir kartaldır! der.

İnatçılar aralarında keçiydi tavşandı diye başlamışlar inatlaşmaya. Biri ısrarla keçi diyor diğeri de kartal diyormuş. Aralarındaki atışma daha da alevlenir, tam kavga edecekleri sırada kayadaki kara canlı bir anda uçmaya başlar.

İki inatçıdan biri;

-Bak, gördün mü, ben sana kartal demiştim ama sen inanmadın. Ben haklı çıktım.

Diğerinin cevabı gecikmez;

-Uçsa da ne olmuş yani. Uçsa da keçi! Uçmasa da keçi! demiş.

Hayata bakışımız da böyle inatçı bir insanın bakışı gibi. Kendi doğru gördüklerimiz, yanlış çıktığında bile düşüncelerimizi değiştirmiyoruz. İşte böyle bir bakış açısı doğru bir bakış açısı değildir. İnsan kendi bildiklerinin aksi yönde bir bilgi geldi mi de doğruluğunu araştırmak suretiyle düşüncelerini değiştirebilir. Sabit fikirli olmak

Futbol takımı tutar gibi olaylara bakamayız. O zaman hiç kendi takımımız hatalı olmaz, hep karşıdakileri suçlarız.

Bazı tartışmalara girmek dipsiz kuyuya girmek gibidir. Sonu gelmez, nerelere girileceği sonunun ne olacağı belli olmaz. Bir yerde sabit fikirli insanlar varsa onların bulunduğu yerde sessizce beklemek daha mantıklı bir hareket olacaktır. Çünkü hiçbir şey onların düşüncesini değiştiremez.

Sevdiğimiz insanın yaptığı her şeyi de doğru kabul edemeyiz. Nihayetinde insandır. Beşer şaşar demişler. Bir insanı, bir fikri, bir ideolojiyi tamamen şeksiz şüphesiz sahiplenmek insan doğasına aykırıdır. İnsan yanlış gördüklerini de mutlaka söyleyebilmeli ve vicdanını rahatlatmalıdır.

Muhabbetle…