“Acaba bayram namazı nasıl kılınacak? Toplu hâlde kılarsak Fransız topçusunun hedefi oluruz. Yoksa kılamayacak mıyız?”

Gelibolu’lu Hafız Rıza, Seyit’e tuhaf tuhaf baktı. Elini tüfeğin dipçiğine vurdu:

             -Bana bak Seyit! O nasıl soru öyle? Ben Gelibolu’luyum. 28 yaşıma kadar heç bayram namazı geçirmedim. Çanakkale’de 9. Tümen teşekkül edince gönüllü olarak kıtaya kaydoldum. Savaşın başından beri Seddülbahir cephesindeyim, heç başka tarafa gitmedim. Ramazan başladı ve 11 Ağustos Çarşamba günü bitecek. Askerin tamamı orucunu tutuyor. Heç kimse kaçırmadı. Bayram namazını da kılarız inşallah. Gene de kumandana sormak en iyisi.

                Başını iki yana salladı Seyit:

                -Kumandan daha iyi bilir.

Arefe günü, cephe kumandanı Vehip Paşa, Rıza’yı çağırdı. Üzgün görünüyordu, kaşları çatıktı. Önünde cephe haritası vardı ve kalpağını masaya koymuştu. Epeyce bir vakit Rıza’yı süzdükten sonra:

-Hafız, askerin bir talebi var. Yarın Ramazan Bayramı, sabahleyin hep beraber bayram namazı kılmak istiyorlar. Eratın toplu halde bulunması tehlikeli ve düşman için bulunmaz bir fırsat. Tekliflerini kabul etmedim. Sen de münasip bir lisan ile anlatırsın!”

“Allah ü Ekber Allah ü Ekber. La ilahe illellah ü vallah ü ekber. Allah ü ekber ve lillahil-hamd.” tekbirini devamlı tekrarlıyordu. Askerin beti benzi kül gibi olmuş, kimsenin yüreğinde dur durak kalmamıştı. Bu hikmeti karşısında taş olsa erirdi.  

“Allah! Allah!” diyen kendinden geçiyor, sanki birlikte göklerde uçmak istiyorlardı. Allah ile bir bütün olmanın ilahî ahengi içinde varlıklarından, benliklerinden soyunmuşlar, kendilerinden geçmişlerdi.

Zığındere’nin susuz yatağında, bir alçalıp bir yükselen ‘tekbir’ sesleri, insanın kalbini kâh varlığın sonsuz ufuklarında koşturuyor kâh yokluğun takat getirilmez güzelliğinde dinlendiriyordu. Hak’tan başka Hak yoktu. Tekrarlanan hep buydu...

Sonra kısa bir sessizlik oldu ve arkasından düşman siperlerinden yükselen, “Allah ü Ekber, Allah ü Ekber!” sesleri bir uğultu şeklinde perde perde bizim cepheye kadar geldi.

Hafız Rıza daha sonraki günlerde, Fransız ve İngiliz sömürgelerinden gelen Müslüman askerlerin Müslümanlarla savaştıklarını anlayınca isyan ettiklerini, bu sebeple o sabah bir emirle cepheden uzaklaştırıldıklarını bir esirden öğrenecekti.

12 Ağustos 1915 tarihinden sonra, Seddülbahir cephesinde durum oldukça sakinleşirken Anafartalar cephesinde ise kan gövdeyi götürmeye devam etti. Hafız Rıza, nur yüzlü, beyaz sarıklı, yeşil cübbeli dedeye baktı. Dede onun sırtını okşadı ve şöyle dedi:

“Evladım, bu bulutların yere indirilip sis hâlinde bize gösterilmesi ancak Hazret-i Allah’ın emriyledir, bu emir, dört büyük melekten biri olan Mikail Aleyhisselâm tarafından yerine getirilmiştir. Bu olay, Yüce Allah’ın büyük bir mucizesidir.”

Hafız Rıza, Cenab-ı Hakk’ın tecellileri karşısında mesut ve suskundu. Durmadan şükrediyordu. Sonunda Seyit Onbaşı’ya döndü:

-Cenab-ı Hakk’ın hikmetine bak Seyit. Namaz kılalım diye nasıl da sebepler halk ediyor!