Doğumla başlar ölüm. Her an her yerde sizinle olur/olabilir. Bunun canlı için olduğunu herkes bilir/söyler. Ama kimse bu gerçeği yaşamak istemez/hatta hiç istemez…

Ölümün rengi nedir acaba?

Ölümün rengi herkes için değişebilir. Değişkendir. Bazen mutluluk yansıtan renkler olur. Bazen sadece pişmanlık yayan renktir.

Ölen için aydınlık, diğerleri için karanlık…

Karınlıklar rengidir ölüm onlar için...

Belki de sadece bir gecedir ölüm, yaşadığı hayata göre rengi değişen bir gece…

Umanlar için gece mavisi bir renk…

Pişmanlar için, yaşadığı hayattan pişmanlık duygusu ile göçenler için kâbusun boğucu rengidir ölüm...

Bir de kara var, kapkara. Hayatı karanlık geçenler için, vahyin aydınlığından uzakta kalan, aydınlanmanın uzağında konumlananlar için…

Işıl ışıl parlayan, kendine çeken, huzur kokan, huzur yayan renk var ölümle özdeşleşen… Güzel olanlar ve güzel yaşayanlar içindir bu…

Geride kalanlar için sadece hüzün rengidir. Ölüm solukluğudur rengin özü… Cansız ten rengi mesela… Ya da sonbaharda dökülen yapraklar gibi dalından kopuşun rengi…

Beklediğin ölümle uyumludur ölümün rengi. Nasıl bir ölüm bekliyorsan rengiyle gelir ölüm; siyah, beyaz, yeşil ve ya hiç bilmediğin bir renk…

"Hangi ölüm?" diye sormalısın.  

Ben sordum kendime. Cevap arıyorum son nefesime kadar…

Ölmeden önce ölebilmenin önemini biliyorum. Buna hazır olabilmek belki de söylediklerim…

Nefsimizi öldürürken onun mutluluk yayan rengine ulaşmalıyım. Benliğimizi yok ederken verdiği acı titreşimlerle oluşturmalıyım bana eşlik edecek olan rengi…

Biz ölümü tanımayız, hiç bilmeyiz. Bazen yalan yanlış biliriz, duyduklarımızla ya da korkularımızla hayal ederiz. Bunun için soğuk bir renk olarak düşleriz. Bunun içindir bütün ürpertilerimiz. Kim bilir sıcacıktır, insanın içini kıpır kıpır eder, kavuşmanın mutluluğuyla... Kavuşmayı arzu edenler için ne güzeldir ölüm… Bu güzelliğin rengi de güzel olmalıdır… Güzel…